saka’nın gelin görünce duygulanması gibi bende de askere karşı bir zaaf var. düşmanım asker olarak karşıma çıksa ” oy allana kurban” deyip ağlamaya başlarım heralde. zaman zaman yaptığım (ve de yapacağım) nöbet tutan askerlere, o jandarma pikabının içinde oturan erlere, jandarma kapısındakilere filan göz kırpmalarımı, gülmelerimi annem yakaladıydı da “sevabına yaptığımı” anlatana kadar baya kol burulması, zehir saçan bakış yemiştim. işte mesela öyle bi an oluyo ki o asker hayattan bezmiş mesela ayakları ağrıyo iğrenç bi yaşantısı var 34 saattir o kapıda dineliyo. sonra bi kız göz kırpıyo adamın hayatının akışı değişiyor. bunlar muhteşem şeyler. anlatırken utanmıyorum, niyetimin iyi olduğunu kimseye ispat etmek zorunda değilim. zamanın da az “mehmetçik” izleyip de sinir grizlerine girmemiştik onun travmasıdır heralde bilmiyom artık.

şimdi bu sneyl niye askere gidiyor? daha yaşı nedir başı nedir bu çocuğun? darlandım gece gece. oğlum hepiniz asker olup gideceksiniz, biz burada yalağız kalacağız yaaa! (sertapforever). şaka maka sneyl kardeşim bilmiyorum da içim cız etti be. sensiz nasıl olacak buralar.

gözümün yaşını da silerim anında şşş sneyl bana bak -kıps kıps- hehehehe. büyük sevaba şimdiden yatırım yapıyom bununla cennete girecem ben habarınız yok!